τώρα τελευταία δε βγαίνει σε κάποιους το «Γιωργάκης», αφού ο Παπανδρέου πήρε τ’όπλο του, έβαλε τις μπότες του (που είναι «made for walkin», όπως θα έλεγε η Νάνσυ Σινάτρα), και δεν δείχνει να έχει όρεξη για χαριτωμενιές
οπότε, οι κύριοι Ψυχάρης, Πρετεντέρης, Παπαδόπουλος (ο κύριος που γράφει τις ομιλίες του κου Σημίτη), και άλλοι έγκριτοι και αξιόπιστοι δημοσιογράφοι, «ανακαλύπτουν» στο βιβλίο έτερου αξιόπιστου δημοσιογράφου, του κου Γιώργου Λακόπουλου (του Ελεύθερου Τύπου), ότι τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ τον έλεγαν, οι αμερικάνοι συγγενείς, Τζέφρι, μέχρι τα 6 ή 7 5 του
αυτά στην Πανδώρα του ΒΗΜΑτος
αναρωτιέμαι λοιπόν, έχει σημασία που τον τρίχρονο γιο μου τον λέω φάτσα (κι όχι Δημήτρη), ή μήπως είναι πιο σημαντικό που δίνετε την ευκαιρία να σας λένε εσάς, κοτζάμ μαντραχαλαίους, γελοίους;
έχει σημασία για σας που σας προσφωνούμε ως κύριους, αλλά σας θεωρούμε γλοιώδη υποκείμενα;
την απάντηση που σας αξίζει, την αφήνετε να εννοηθεί στο επόμενο σχόλιο σας σχετικά με τη χθεσινή «αγενή» φράση του Πάγκαλου -αυτό σας μάρανε- λέγοντας:
Ξέρω επίσης ότι είναι χυδαίο, με την έννοια ότι αποτελεί μια μορφή κατάχρησης εξουσίας και μαγκιά εκ του ασφαλούς
οπότε, επειδή με εντυπωσιάζει και με κερδίζει η φυσική ευγένεια, του ΓΑΠ λόγου χάρη, αλλά δεν την έχω σε ικανή ποσότητα, θα χρησιμοποιήσω τη φράση του Πάγκαλου, και -χωρίς «να είμαι πλούσιος [1]» ή να έχω «ιδιαίτερη προσωπικότητα»- θα σας πω:
«Δε γαμιόσαστε λέω ΄γω πρωϊνιάτικα ;»
το ζήτημα είναι ότι πέρα από το ότι σας λείπει η ευγένεια και η προσωπικότητα, σας λείπει και η ευθιξία
α, μην ξεχάσω, μικρό με λέγανε «μπαμπίνο»
[1] πόσο πλούσιος πρέπει να γίνει κάποιος για να αποκτήσει προσωπικότητα;
Στεφανος Ν. Παπανωτας 