Το να παίρνει κάποιος ένα κομμάτι από μια συνέντευξη και να το αναδημοσιεύει απλά για να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα είναι αυτό που κάνει ο «συμπαθής» Γιάννης Παπαϊωάννου με το άρθρο του για τον Φίλιππο Σαχινίδη εδώ. Γιάννη θα πρέπει να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως σε βολεύουν. Αν διαβάσεις το κομμάτι της συνέντευξης όπου ο Υφυπουργός αναφέρεται στο πώς οδηγηθήκαμε στην ενεργοποίηση του Μηχανισμού Στήριξης, θα καταλάβεις ότι κάνεις λάθος.
σε ερώτηση του κ. Αρβανίτη απαντά ο Φίλιππος Σαχινίδης
Τα πράγματα κ. Αρβανίτη είναι πάρα πολύ απλά. 19 του μηνός η χώρα πρέπει να εξοφλήσει ένα ομόλογο της τάξης των 10 δισ. ευρώ. Σήμερα το κόστος πρόσβασης στις αγορές κεφαλαίου για την Ελλάδα είναι αποτρεπτικό. Δεν μπορούμε να βγούμε να δανειστούμε. Αν βγούμε να δανειστούμε πρέπει να δανειστούμε με επιτόκια της τάξης του 12, του 13 και ενδεχομένως και του 15%. Ουσιαστικά οδηγώ τη χώρα στην καταστροφή με μαθηματική ακρίβεια.
Η άλλη επιλογή που είχα ήταν να αναζητήσω τρόπους εξεύρεσης κεφαλαίων τα οποία κεφάλαια θα μου επέτρεπαν να εφαρμόσω το πρόγραμμα σταθερότητας που είχα ξεκινήσει να υλοποιώ, αλλά με μία άνεση χωρίς να βρίσκομαι κάτω απ’ την απειλή των κερδοσκοπικών επιθέσεων στις αγορές ομολόγων.
Όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση της χώρας, διαπίστωσε ότι η μόνη εναλλακτική επιλογή που είχε ήταν να προσφύγει στο ΔΝΤ. Υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι κανόνες. Το ΔΝΤ μπορεί να σου δώσει μέχρι και το δεκαπλάσιο ή το εικοσαπλάσιο του ποσού που έχεις καταθέσει. Εμείς έχουμε καταθέσει 1 δισ. στο ΔΝΤ. Άρα, το ΔΝΤ, ως πρώτη επιλογή και μόνη που υπήρχε από τις 5 Οκτωβρίου και μετά, μπορούσε να μας δώσει μέχρι και 10 ή 20 δισ.
Όμως αυτό δε θα έλυνε το πρόβλημά μας. Η χώρα μας έχει ανάγκη τα επόμενα τρία χρόνια να εξασφαλίσει 150 δισ. Είναι ένα τεράστιο ποσό. Είναι ένα πάρα-πάρα πολύ μεγάλο ποσό για να μπορέσεις να το αντλήσεις μέσα από τις αγορές κεφαλαίων. Αυτό το απλό γεγονός οι αγορές το γνώριζαν όλο αυτό το χρονικό διάστημα, γι’ αυτό και αμφισβητούσαν την ικανότητα της Ελλάδας να τα βγάλει πέρα.
Αυτό ήταν το πρώτο επιχείρημα που επικαλέστηκε ο Πρωθυπουργός της χώρας στις συναντήσεις με τους συναδέλφους του, τους εταίρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και τους έλεγε, «έχουμε ένα θεσμικό έλλειμμα στη λειτουργία της Ευρωζώνης, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο μία χώρα η οποία έχει την πολιτική βούληση να πάρει τα σωστά μέτρα, να έχει και τη στήριξη από τους εταίρους για να μπορέσει να υλοποιήσει αυτά τα μέτρα».
Αυτό που έκανε λοιπόν το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης είναι ότι, μόλις συνειδητοποίησε το δημοσιονομικό αδιέξοδο, τότε αναζήτησε πιθανές λύσεις. Και η μόνη που υπήρχε αλλά δεν ήταν αποδεκτή ήταν το ΔΝΤ. Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου μίλησε για το θεσμικό έλλειμμα στην λειτουργία της Ευρωζώνης και προσπάθησε να δώσει μια λύση μέσω της Ευρώπης η οποία επέλεξε τη συνεργασία και με το ΔΝΤ.