χθες ήταν μία περίεργη μέρα ..
από τη μία είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ανθρώπους απ’όλον τον κόσμο (από 160 χώρες!), να μιλάνε για τις προσδοκίες και τις προκλήσεις του μέλλοντος
καταπληκτικές εκφράσεις, εξαιρετικές ιδέες, και μία -διαφαινόμενη- αγωνία, αν όχι βούληση, να εισέλθουμε οι άνθρωποι στην εποχή της παγκόσμιας πολιτικής
από την άλλη άκουσα για το ξαφνικό κλείσιμο της ανάκρισης για το ζήτημα Siemens, για το ότι «δεν προκύπτουν ευθύνες πολιτικών» [1], και διάφορα άλλα φαιδρά
και έχω να κάνω τα εξής ερωτήματα:
– το πιστεύουν αυτό οι πολίτες;
– το ανέχονται οι πολίτες;
– πιστεύουν πως υπάρχει λύση στη διαφθορά;
– θα εμπιστευτούν (αν υπάρχει) το φορέα της λύσης;
η Κυβέρνηση προσεγγίζει τα ερωτήματα αυτά από την αρχή ( ; ) … να φροντίσουμε να μην το πιστεύουν, να φροντίσουμε να το ανέχονται, πείθοντας τους ότι δεν υπάρχει λύση, αφού όλοι είναι ίδιοι
ο Παπανδρέου ξεκινά ανάποδα, εκφράζεται και πράττει έχοντας στο κέντρο της πολιτικής του την εμπιστοσύνη του πολίτη, αναδεικνύει συνεχώς λύσεις και καλά παραδείγματα, και καλεί του πολίτες να δείξουν μηδενική ανοχή στη διαφθορά
η πρώτη προσέγγιση προσπαθεί να διαχειρίζεται αυτό που πιστεύουν και προσδοκούν οι πολίτες, η δεύτερη τους ζητά να πιστεύουν και να αξιώνουν περισσότερα από την πολιτική
***
η πρώτη προσέγγιση είναι συντηρητική, δεξιά αν θέλετε, και προσπαθεί να μας πείσει ότι ετεροκαθοριζόμαστε
προσπαθεί να πείσεις ότι η ακρίβεια είναι «εισαγόμενη», ή προέρχεται από ένα κακό -όχι δικό μας- παρελθόν, ότι όσα συμβαίνουν στην περιοχή έχουν προαποφασιστεί από δυνάμεις μεγαλύτερες από μας
μας λέει ότι υπάρχει αυτή η κακιά, αναπόφευκτη παγκοσμιοποίηση την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε με φόβο και με «πατριωτισμό»
η δεύτερη προσέγγιση αναλαμβάνει τις ευθύνες και σφάλματα της, παίρνει ρημπάουντ και καλεί να συνταχθούμε, σε παγκόσμιο επίπεδο, οι πολίτες, και να φτιάξουμε την παγκόσμια πολιτική των ανθρώπων
παίρνει ένα παλιό, γνωστό σύνθημα, και το μετασχηματίζει σε «think human globally, act human, locally and globally»
Στεφανος Ν. Παπανωτας 
Στα καζίνο, δημοφιλές παιχνίδι είναι η ρουλέτα.
Στο πολιτικό καζίνο, όπως σωστά το χαρακτηρίζεις, οι κρατούντες φρόντισαν δημοφιλέστερο παιχνίδι να γίνει η ρώσικη ρουλέτα.
Δεν σκέφτηκαν όμως ότι το περίστροφο της πολιτικής απαξίωσης σημαδεύει και τον δικό τους -πολιτικό- κρόταφο.
α.
δεν ήθελα να είμαι τόσο σαφής, αλλά η λέξη «καζίνο» στα ιταλικά (και στα γαλλικά αν δεν κάνω λάθος ) σημαίνει «οίκος ανοχής» … να δω πόσο πιστεύουν ότι θα ανεχόμαστε ακόμη
επόμενο είναι οι «οίκοι ενοχής» να καταστήσουν ολόκληρη τη χώρα έναν απέραντο «οίκο ανοχής»!
α.
@ αταξίας
γιατί έχει κανείς την εντύπωση σήμερα ότι δεν είμαστε «οίκος ανοχής» από που να ξεκινήσουμε και που να σταματήσουμε,
λέγε με ομόλογα, ΟΤΕ, ΔΕΗ, κουμπάροι, Siemens … ένα ατελείωτο κουβάρι.