Τα μανταλάκια

ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν ένας γνωστός συνάδελφος, συντάκτης μεγάλης ευρωπαϊκής εφημερίδας. «Ποιοι, κατά τη γνώμη σου, μπορεί να κρύβονται πίσω από το σχέδιο εμπρησμών στην Ελλάδα;», με ρωτάει.
«Δεν υπάρχει καμιά απολύτως ένδειξη ούτε, κατά τη γνώμη μου, πιθανότητα να υπάρχει οργανωμένο σχέδιο πίσω από τη φοβερή αυτή καταστροφή», του απάντησα μουδιασμένος.
«Μα τι λες;» μου αντιτείνει. «Ο ανταποκριτής μας μεταδίδει ότι έκαναν σχετικές δηλώσεις και ο αρμόδιος υπουργός και η κ. Μπακογιάννη!».
Τι να του εξηγώ…
Πώς να εξηγήσεις, χωρίς να ντραπείς ο ίδιος, ότι η κυβέρνηση κρεμά τη χώρα στα «μανταλάκια» του κόσμου, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, ως θύμα τρομοκρατικής απειλής ή (ακόμη χειρότερα) ως μια χώρα τόσο βαθιά τριτοκοσμική ώστε οι πολιτικοί της αντίπαλοι είναι ύποπτοι εμπρησμού για να «ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό»; Πώς να εξηγήσεις ότι πριν ακόμη καεί η Πελοπόννησος ένας επικοινωνιακά επιδέξιος υπουργός είχε δηλώσει πως το «πράσινο καίει το πράσινο»; Πώς να εξηγήσεις ότι η χώρα που υποχρεώθηκε επί δεκαετίες να αμυνθεί στις κατηγορίες ότι δεν διώκει την τρομοκρατία, επειδή δεν το θέλει ή δεν το μπορεί, η χώρα που υποχρεώθηκε παραμονές Ολυμπιακών Αγώνων να κάνει ό,τι μπορούσε (και μερικά που ίσως δεν θα έπρεπε) για να απαλλαγεί από αυτό το άγος, τώρα προθύμως θέτει εαυτήν στο ίδιο εδώλιο;
Πώς να εξηγήσεις ότι, προκειμένου να απαλλαγεί μια παράταξη από τον ενδεχόμενο κίνδυνο αποδοκιμασίας στην κάλπη, είναι πρόθυμη να εκθέσει τη χώρα την ίδια στον βέβαιο κίνδυνο της βαριάς υποτίμησης της διεθνούς παράστασής της, της ικανότητάς της να προστατεύει θησαυρούς της παγκόσμιας κληρονομιάς (άντε πες μετά για Μάρμαρα του Παρθενώνα στους Άγγλους), να υποδέχεται με ασφάλεια τουρίστες; Ότι προκειμένου να μην υποχρεωθεί ο Πρωθυπουργός να ομολογήσει ότι τοποθέτησε σε ένα κρίσιμο υπουργείο ένα ακατάλληλο για δημόσιο αξίωμα πρόσωπο, και αυτός με τη σειρά του διέλυσε μια επαρκή δημόσια υπηρεσία υποτάσσοντας τον επαγγελματισμό στην κομματική κουμπαριά, αναζητά φαντάσματα και πλέκει παραμύθια;
Πώς να εξηγήσεις ότι παντού, σ΄ όλον τον κόσμο, ο κυνισμός είναι ενδημική ασθένεια της πολιτικής, μα στην Ελλάδα είμαστε ένα κλικ μπροστά από τους άλλους;

από τα Νέα